Religia na Tajwanie

Religia na Tajwanie – zgodnie z konstytucją Republiki Chińskiej oraz szeregiem innych ustaw na Tajwanie dopuszczalna jest wolność wyznania. W 2005 roku Ministerstwo Spraw Wewnętrznych na Tajwanie zarejestrowało oficjalnie 26 organizacji religijnych. Różnorodność religijna przyczyniła się do znacznego synkretyzmu między tradycjami. Do najpopularniejszych tradycji religijnych należą buddyzm i taoizm. Większość ludzi dodatkowo praktykuje elementy tradycyjnych religii ludowych, animizmu oraz szamanizmu^[1]. Według danych CIA z 2014 r. na Tajwanie w 2014 było 93% buddystów i taoistów, 4,5% chrześcijan oraz 2,5% przedstawicieli innych wyznań^[2]. Inne dane wskazują, że ok. 18,7% Tajwańczyków nie wyznaje żadnej religii (stan na koniec 2013 roku)^[3].

Najważniejszym pojęciem w kontekście wierzeń i wyznań na Tajwanie jest synkretyzm religijny. Mimo że zdecydowana większość mieszkańców deklaruje się jako osoby wierzące, niewiele jest tych praktykujących wyłącznie jedną, wybraną religię. Główną tego przyczyną jest fakt, że statystycznie najpopularniejsze tam, przybyłe z kontynentalnych Chin taoizm i buddyzm zdążyły już wcześniej przejść metamorfozę, przenikając się wzajemnie, jednocześnie wchłaniając elementy filozofii konfucjańskiej. Istotną rolę odgrywają też na Tajwanie miejscowe wierzenia i kulty, na gruncie których wszystkie przybywające później, zostawały zaaklimatyzowane. Choć rola tradycyjnych wierzeń malała, wciąż zauważalne są jednak różnice w wierzeniach na skali regionalnej. Życie religijne jest bardzo ściśle powiązane z codziennym - prywatnym, państwowym, politycznym. Niektóre z tradycyjnych świąt związanych z bóstwami, zostały ujednolicone przez rząd, i obchodzone są na skalę państwową^[4].

Organizacje religijne prowadzą również szeroką działalność w ramach placówek medycznych, edukacyjnych czy o charakterze charytatywnym, biorąc tym samym czynny udział w życiu społecznym. Szacuje się, iż w grudniu 2000 r. grupy wyznaniowe prowadziły instytucje opieki zdrowotnej (51 szpitali, 62 kliniki, 29 domów opieki dla starców, 31 centrów dla chorych psychicznie, 9 ośrodków rehabilitacyjnych), placówki edukacyjne i opieki nad dziećmi (390 przedszkoli, 11 szkół podstawowych, 37 szkół średnich, 6 szkół wyższych, 15 uniwersytetów, oraz 18 domów dziecka i 37 żłobków); prowadziły też 166 biblioteki i 168 wydawnictwa^[5].